Anı Yayıncılık Öykü Demeti 2 - Sezgin Vuran, Mine Başal Anı Yayıncılık

Okullarda yaptığımız gözlem ve çalışmalar özel gereksinimli çocuklarımızın kendi çevrelerinde yeterince kabul görmediklerini gösterdi. Fakat tüm farklılıklarına rağmen kabul gören az sayıda özel gereksinimli çocuğa da rastladık. Bu çocukların kabul edilmesinde ailelerinin, öğretmenlerinin ve arkadaşlarının büyük payı vardı.

Özel gereksinimli çocuklarımızın toplumsal kabulünü arttırmak için bir şeyler yapmak gerekiyordu. Bir grup öğretmen adayı öğrencimizle çalışmaya başladık. Bu grupta Özel Eğitim Öğretmenliği ve Okul Öncesi Öğretmenliği bölümlerinden gönüllüler yer aldı.

Çalışmalarımız 10 hafta sürdü. Bu süre içinde haftalık tartışma toplantıları düzenledik. İlk toplantımızın sonucunda özel gereksinimli çocukların özelliklerini, yapabileceklerini ve onlar için yapılabilecekleri anlatan öyküler oluşturma düşüncemizi öğrencilerimizle paylaştık. Özel gereksinimlileri anlatan öykülerin olup olmadığını belirlemeleri için onları varolan çocuk öykülerini taramaya yönlendirdik. Ulaştıkları 1000 kadar öykü arasında yalnızca bir tanesi özel gereksinimli bir çocukla ilgiliydi.

Bir sonraki adımda grup üyeleri özel gereksinimli çocuklara ilişkin gözlemlerde bulundular. Bu gözlemler özel gereksinimli çocuk ve ailesiyle tanışma, çocuğu ev ve okul ortamında izleme ile birlikte yakın çevresiyle sohbetleri içerdi. Haftalık toplantılarda, öğrenciler yaşadıklarını ve yazdıklarını tartışma grubuyla paylaştılar. On haftanın sonunda öyküler tamamlandı; izleyen haftalarda da resimlendi.